Special : หลังจากคืนนั้น
หลังจากคืนนั้น
1
อุณหภูมิของประเทศไทยเฉลี่ยอยู่ที่ 33 องศา ซึ่งวันนี้มันมากกว่าค่าเฉลี่ยอยู่นิดหน่อย
วันอาทิตย์ที่ทำตัวเหมือนกับชื่อกำลังแผดเผาห้องนั่งเล่นด้วยไอร้อน
ผมเดินไปที่พัดลม กดเปลี่ยนเป็นเบอร์สามแล้วปรับให้มันเลิกส่ายไปมา
“หันมาทางนี้ด้วยดิวะ”
“ไม่เอา จอมร้อน”
ผมนั่งอยู่บนโซฟากลางห้องนั่งเล่นกับไอ้แป๊ะ
วันนี้คุณกรกับม๊าไปข้างนอกกันทั้งวัน
ซึ่งผมเลือกที่จะนอนเล่นที่บ้านมากกว่าไปผจญภัยกับความร้อนของโลกภายนอก
ข้อเสียอย่างเดียวคือม๊าห้ามเปิดแอร์ที่ห้องจนกว่าจะ 5 โมงเย็น
และนั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมกับพี่ชายตัวดีถึงมานั่งตากลมห้องนี้
ร้อนชะมัด
“กูบอกให้หันมาทางนี้ด้วย”
“…”
ผมทำหูทวนลม
พวกเรานั่งเล่นมือถือแบบไร้จุดหมาย
แม้จะใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นแต่ก็ไม่ช่วยให้คลายร้อนลงเลย
และท่าทางพี่มันก็เหมือนกัน แม้จะใส่เสื้อกล้ามกับบ๊อกเซอร์
แต่ก็เห็นเหงื่อที่ไหลจากสันกรามลงมาที่คอได้ชัดเจน
ผู้ชายที่ชื่อหนึ่งเดียวมีร่างกายที่น่าหลงใหล
ผมยังคงไม่ลืมสัมผัสที่ผมเคยได้รับ วันนั้นผมได้รู้ว่าเขาไหล่กว้างกว่าคนทั่วไป
มันเป็นตอนที่ผมพยายามเอามือดันไหล่กว้างๆนั้นขณะที่ร่างของเขาอยู่เหนือกว่า
แขนนั้นก็มีเรี่ยวแรงมากกว่าเพื่อนผู้ชายที่ผมรู้จัก อกแข็งแรงถึงขนาดที่ผมพยายามดันออกอย่างสุดแรงมันก็ไม่สะทกสะท้าน
เขามีร่างกายที่แสนอันตรายของชายหนุ่ม และยิ่งอันตรายตอนสายๆของวันอาทิตย์แบบนี้
“ออกไป มันร้อน”
“ก็ใครให้มึงเอาพัดลมไปคนเดียวอะ” พี่มันว่าพลางเดินมานั่งข้างๆ
วินกับอั๋นบอกเสมอว่าผมเป็นพวกดื้อเงียบ โดยปกติผมจะดูเป็นเด็กดี
เด็กดีที่มักจะทำทุกอย่างไม่ผิดแผกไปจากคนอื่น ไม่เที่ยวไม่สูบบุหรี่ ตั้งใจเรียน
และช่วยเหลืองานที่บ้านเท่าที่ทำได้
แต่ถ้าเกิดไม่พอใจอะไรจะตีหน้านิ่งและหยุดการกระทำแบบดื้อๆ
ใครพูดอะไรก็ปล่อยหูทวนลม ผมว่ามันไม่จริงสักหน่อย - โอเค อาจจะมีเรื่องพัดลม
แต่ไม่ใช่ทุกเรื่องแน่นอน
เรื่องดื้อเงียบอาจจะจริงบางส่วน
แต่ผมเพิ่งค้นพบว่าผมไม่ใช่เด็กดี ผมไม่ใช่เด็กดีเลยแม้แต่น้อย
ไม่มีเด็กดีที่ไหนจูบกับพี่ชายตัวเอง
ซ้ำยังแอบเก็บเอาไปคิดซ้ำๆ
ถ้าพูดแบบไม่อายผมเผลอไผลใช้เหตุการณ์วันนั้นจัดการตัวเองตอนกลางคืนหลายครั้งหลายครา การกระทำแบบนี้ให้ไปสูบบุหรี่ยังดีกว่าอีก
ผมไม่ชอบสูบบุหรี่แต่ผมกลับชอบสูดกลิ่นบุหรี่จากตัวเขา
เกลียดนักไอ้อารมณ์ทางเพศ
เกลียดตัวเองตอนเอาผ้าไปซักให้พี่มันแล้วแอบเอาเสื้อนักศึกษามาดม
เกลียดตัวเองตอนเดินสวนกันในบ้านก็ทำเป็นสูดน้ำมูกเพราะอยากได้กลิ่นเฉพาะตัวของเขา
เกลียดตัวเองที่ตื่นเต้นเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องนั่งเล่น
เกลียดเวลาเผลอจินตนาการว่าจะมีอะไรต่อมิอะไรเกิดขึ้นแต่สุดท้ายก็เป็นเพียงจินตนาการ
ท้องฟ้าสีสดใส ไอร้อนจากแดด
และเสียงหอบแหบๆเป็นสัญลักษณ์ของหน้าร้อน
แม้ช่วงนี้จะเป็นปลายฝนต้นหนาวแต่อากาศก็ของกรุงเทพก็เหมือนหน้าร้อน
หน้าร้อนที่ไม่ใช่ฤดู นั้นคงเพราะสายตาที่จ้องมองมาตอนที่ผมกำลังดื่มน้ำ
สายตาที่แสนอันตรายจากบุคคลอันตราย
“มานั่งมองจอมทำไม”
“ก็ไม่มีอะไรทำ”
“เขยิบไปไกลๆได้มั้ย จอมอึดอัด”
“…”
“จอมบอกให้เขยิบออก”
พี่มันเหมือนจะแกล้งหรืออะไรก็ไม่รู้
ยิ่งบอกให้ขยับออกไปก็กลายเป็นขยับเข้ามา
ไอ้สถานการณ์แบบนี้มันชัดเจนอยู่แล้วว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
ใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะยิ่งเป็นหลักฐานอย่างดี ผู้ชายที่สูง 180 เซนติเมตร หน้าตาดีมีไฝใต้ตา
ผมหนาสีน้ำตาลเข้มยุ่งๆ ใส่เสื้อกล้ามอวดหุ่นดี กำลังขยับเข้ามาใกล้ภายใน 3 2 1…
บอกตัวเองให้ผลักออก แต่ก็นั้นแหละ แค่บอกตัวเอง
แม้จะเป็นมุกเด๋อๆอย่างการแกล้งบิดขี้เกียจแต่พี่มันก็ทำสำเร็จ
ไหล่เราซ้อนกันจนผมรู้สึกถึงอกหนาตรงหัวไหล่ ลมหายใจอุ่นๆรดอยู่ตรงผมด้านซ้าย
มือบีบแน่นที่ไหล่อีกข้าง ทุกอย่างมันเหมือนจะเริ่มร้อนจนเกินจะควบคุม
ผมพยายามเพ่งไปที่มือถือ แม้จะเป็นแค่การปาดไปปาดมาแบบขอไปที
แต่ก็ดีกว่าหันไปมองหน้าคนข้างๆ วันนี้ก็เป็นอีกวันอันตราย
อีกวันที่ผมต้องข่มใจแล้วรอดไปให้ได้
ทันใดนั้นมือถือผมก็ถูกดึงออก
“มึงไถทวิตจนไม่มีอะไรให้ดูแล้วมั้ง”
“เอาคืนมา”
“กูไม่ให้”
“แป๊ะ เอามือถือจอมคืนมา”
ยิ่งแย่งก็เหมือนยิ่งขมวดปม
ร่างกายแนบชิดกันมากขึ้นทุกครั้งที่พยายามแย่งชิงของในมือ
ยิ่งดิ้นก็เหมือนยิ่งโดนรัด พยายามจับที่ข้อมือของอีกฝ่ายแต่กลายเป็นฝ่ายถูกจับเสียเอง
สีหน้าพี่มันไม่ได้ทุกร้อนอะไรเลย ออกจะปนอมยิ้มเสียด้วยซ้ำ – บ้าบอที่สุด
“มึงนั่งนิ่งๆดิ้”
ถ้าผมนิ่งก็เหมือนกับสมยอม
ซึ่งถ้าผมยอมสิ่งที่ตามมาแบบไม่ต้องเดาคือการกอด ต่อด้วยจูบ
ตามด้วยอะไรต่อมิอะไร ซึ่งมันไม่ควรเกิดขึ้นวันนี้ ไม่สิ
วันไหนก็ไม่ควรเกิด สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้คือแกล้งทำเป็นยื้อแย่งมือถือคืน แม้ในใจจะรู้ดีว่าจุดประสงค์อีกฝ่ายไม่ใช่การเอามือถือไปซ่อน
ยิ่งขยับก็ยิ่งเสียดสี เหงื่อที่แขนของผมผสมกับเหงื่อที่แขนของเขา
ได้แต่ทำเป็นไม่สนใจมองตามมือถือแม้จะรู้ตัวว่าโดนขโมยหอมแก้มไปตั้งหลายครั้ง
สุดท้ายมันก็กลายเป็นแค่กิจกรรมปลุกอารมณ์
เผลอมองเห็นตรงนั้นที่เริ่มนูนขึ้นอย่างชัดเจน พี่เดียวเอามือถือโยนไปที่โต๊ะ
แม้ผมทำท่าจะไปคว้าแต่ก็ถูกจับมือไว้ก่อน
ไอ้หน้ายียวนกวนประสาทที่เข้ามาใกล้เหมือนกับพอใจที่เล่นจนสนุกเต็มที่แล้ว
บอกเป็นนัยๆว่าต่อไปนี้น่ะของจริง
“ออกไป”
“ขอกอดหน่อย”
“แป๊ะไม่เอา”
“แค่กอดเอง..สัญญา”
มันเป็นเรื่องที่ต้องสัญญากันเลยหรอ แต่ถ้าพูดขนาดนี้มันก็น่าจะพอหยวนๆ แค่กอดมันก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร…
ใช่
แค่กอดเอง
พอไม่ตอบพี่มันก็ถือวิสาสะเบียดตัวเข้ามาใกล้ขึ้นอีก หลังเสื้อที่ชื่นด้วยเหงื่อทาบลงบนอกของอีกฝ่ายทำให้รู้สึกเย็น แขนสองข้างของพี่มันโอบผมเอาไว้จนมิด เป็นการกอดจากด้านหลังที่ชวนกระอักกระอ่วน
แล้วมือซุกซนของคนที่โตกว่าก็เริ่มอยู่ไม่สุก จับโน้น
ปาดนี้ตามใจตัวเองซะอย่างนั้น รวมไปถึงอะไรสักอย่างที่กระตุกอยู่เบื้องล่าง
ไหนว่าแค่กอดไง
ไม่มีสัจจะในหมู่โจร ผมก็ไม่น่าลืมตัวไปเลยว่าในนี้ไม่ได้มีเด็กไม่ดีคนเดียว
“อือ..”
ผมเผลอสะดุ้งทุงครั้งที่มือของเขาลูบผ่านหน้าอก เสียงหายใจรัวๆข้างหูทำให้ผมรู้ดีว่าอีกฝ่ายถูกกระตุ้นจนพร้อมแล้ว
เสื้อผ้าที่แนบเนื้อมากกว่าปกติเพราะเหงื่อและความแตกต่างของร่างกายก็กระตุ้นตัวผมเองเช่นกัน
ความแตกต่างของร่างกาย
ความแตกต่างของร่างกาย
ไม่รู้ว่าสิ่งที่พวกเราทำมันถูกต้องรึเปล่า
ไม่สิ มันไม่ถูกต้องแน่อยู่แล้ว แต่ถ้ามันผิดทำไมผมถึงไม่อยากห้ามตัวเองเลย
คำตอบอยู่ตรงหน้านี้เอง คงเพราะผู้ชายคนนี้ เพราะคนตรงนี้กลายเป็นข้อยกเว้น เขาผู้ที่มักจะเข้ามาถูกที่ถูกเวลาตอนที่ผมต้องการใครสักคน
พูดทุกคำที่ผมอยากได้ยินและเป็นคนให้ที่พักพิงในคืนที่โหดร้าย
ถ้ามันเป็นสิ่งที่ผิดแต่ทำไมผมรู้สึกกำลังสิ่งที่ถูกอยู่นะ
ถ้าย้อนกลับไปตอน ม.1 ถ้าผมได้พบกับเขาก่อนหน้านี้
ผมมั่นใจว่าตอนที่ผมร้องไห้ในห้องคนเดียวตอนที่ป๊ากับม๊าทะเลาะกัน
เขาจะเป็นคนแรกที่วิ่งเข้ามาหาผม เขาจะมอบอ้อมกอดที่อบอุ่นมากกว่าแดดวันอาทิตย์
เขาจะพูดว่าไม่เป็นไรซ้ำๆแม้มันจะไร้ความหมาย และเขาก็ไม่อายที่จะร้องไห้ไปด้วยกัน
หลังจากที่ผมมีพี่ชายคนนี้เข้ามาในชีวิต
ผมพบว่าผมมีความชอบเพิ่มขึ้นหลายอย่างเลย 1.ผมชอบคุยกับพี่ชายของผมเพราะมันสนุก 2.ผมชอบจับมือพี่ชายของผมเพราะมันรู้สึกปลอดภัย 3.ผมชอบกอดจากพี่ชายของผมเพราะมันอบอุ่น 4.ผมชอบจูบกับพี่ชายของผมเพราะมันทำให้ใจเต้นแรง 5.ผมชอบพี่ชายของผมเพราะผมรักเขา
2
ตามหลักเศรษฐศาสตร์มันมีเรื่องมือที่มองไม่เห็น เป็นทฤษฎีที่ประหลาดราวกับเวทมนต์เพราะเมื่อความต้องการเกิดขึ้นอย่างเสรี
การแลกเปลี่ยนซื้อขายจะถูกกำกับโดยมือที่มองไม่เห็น
ถ้าพี่เดียวเป็นความต้องการซื้อ ผมเป็นความต้องการขายและบ้านของเราคือตลาดเสรี
เราก็คงกำลังโดนทฤษฎีนี้โอบอุ้มอยู่เป็นแน่ ถ้าไม่ใช่เพราะมือที่มองไม่เห็น
ถ้าไม่เพราะอดัม สมิทก็คงเป็นเพราะความรักแล้วแหละ
เราแลกเปลี่ยนจูบตลอดเส้นทางแม้ว่ามันจะแค่ระยะทางสั้นๆจากโซฟาในห้องนั่งเล่นไปที่เตียงนอนที่ห้องชั้นสอง
และนั้นทำให้ใช้เวลามากกว่าปกติอยู่มากทีเดียว
คงเพราะพี่มันง่วนอยู่กับการขย้ำและผมก็ง่วนอยู่กับการถูกขย้ำ ผมถูกบีบเค้นตั้งแต่อก เอว ลากยาวไปจนสะโพกและบั้นท้าย พี่มันจับแรงจนเนื้อติดมือ
ยังไม่ทันให้ผิวคืนสภาพก็ถูกขย้ำใหม่ซ้ำๆ
“มึงตัวนิ่มจังวะ”
“เชี่ยเอ้ย”
“แม่ง”
สมองผมก็จับใจความได้แค่สามประโยคประมาณนี้ที่พี่มันพูดซ้ำๆ
พอปล่อยให้ตัวเองนอนลงบนเตียงอีกฝ่ายก็ขึ้นคร่อมแทบจะทันที
“จอมครับ”
ไม่ใช่การเรียกชื่อแต่เป็นการขอร้อง
ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ ผมเผ้ายุ่งเหยิง
สีหน้าเหนื่อยปนทนไม่ไหว นัยน์ตาเว้าวอนแทบจะก้มลงกราบ
คนตรงหน้าในรูปแบบภาพย้อนแสงเป็นภาพที่โรแมนติกดี
และเงาที่ทาบลงมาบนตัวผมอีกทีก็อีโรติกแบบแปลกๆเช่นกัน
"รักนะ"
สั้นๆห้วนๆ ไม่มีคำบรรยายอะไร มีเพียงรอยยิ้มย้อนแสงแต่นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้หัวใจผมพองโต
กอดครึ่งถ้วยกับจูบสองช้อนโต๊ะ หยดเหงื่อลงไปนิดหน่อย คนให้เข้ากัน
อุณหภูมิมันพร้อมแล้ว เมื่อส่วนผสมเข้ากันห้องนอนสีขาวก็อบความรักของเราจนนุ่มฟู
"พี่เดียว"
เพิ่งรู้ว่าชื่อก็ทดแทนคำว่ารักได้ เราผลัดกันเรียกกันราวกับกลัวอีกคนจะหายไป แม้จะอยู่ตรงหน้าแต่ก็กลัวว่ามันจะเป็นแค่ภาพลวงตา
เราสัมผัสกันแน่นให้มากพอรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นของจริง
กลัวว่าทั้งหมดจะเป็นเพียงภาพลวงตากลางทะเลทราย
ได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา ได้สัมผัสเขา
ได้รักกับเขา โหยหามาตลอด อยากกอดเอาไว้แบบนี้
แม้จะพลาดพลั้งแต่ก็เป็นข้อผิดพลาดที่ตั้งใจ
ช่างมันเถอะ
ขอปล่อยให้สมองขาวโพลนดูบ้าง
รู้ตัวอีกทีเสื้อของผมเลิกขึ้นจนเห็นไปไหนก็ไหน
พี่เดียวดึงเสื้อกล้ามขึ้นแล้วถอดแค่ครึ่งเดียวมันเป็นการดึงขึ้นแล้วเอาไปพาดที่ท้ายทอย ทำแบบนี้ยิ่งเป็นการแน่นอกแน่นตรงหน้า
เซ็กซี่
เพราะรีบร้อนกางเกงผมเลยเป็นอย่างเดียวที่ถูกถอดออก
เสื้อยังคงแค่ถูกเลิกขึ้นค้างเติ่งอยู่แบบนั้น
แม้แต่บ๊อกเซอร์ของพี่มันก็เป็นแค่เป็นการถกลง
หลังจากเตรียมความพร้อมช่วงล่างจนแน่ใจว่าจะไม่เจ็บแล้ว
พี่มันก็ยิ้มตาหยีแล้วกดสะโพกเข้ามา พยายามทุบอกชกตัวแต่อีกฝ่ายก็ไม่มีท่าทีผ่อนแรง เสื้อผ้ามันเกะกะแต่ก็ช่างมัน
เป็นครั้งแรกที่เหนียวเหนอะหนะและทุลักทุเล
ถึงอย่างนั้นแต่ก็เล่นทำเอาขาสั่น
หมดเรี่ยวหมดแรงจะต่อกร
ความวุ่นวายทุกอย่างก็มลายหายไปเพียงแค่ถูกพรมจูบ
เพราะไม่รู้จะเอามือไปไว้ที่ไหนสุดท้ายก็เลยคล้องคอเอาไว้ เรากอดกันกลม
เสื้อผ้าที่ไม่ถูกถอดออกดี แรงเสียดสี อุณหภูมิและกลิ่นเหงื่อ
ทุกอย่างถูกรวมให้เป็นเซ็กส์ที่เร้าร้อน ทุกแรงกระแทกเหมือนรถยนต์ที่กำลังสูบฉีด
จาก 40 กิโลเมตรต่อชั่วโมงก็ขยับเป็น 80 แล้วเปลี่ยนเป็น 120 แบบไม่มีผ่อนแรง
“อื้อ!”
“ตรงนี้หรอ”
“หยุดพูด”
“ตรงนี้ใช่มั้ย”
“อ่ะ...อืออ”
ไม่อยากยอมรับแต่นี่มันรู้สึกดี
เสียงรถยนต์ดับเครื่อง เสียงประตูบานเลื่อนที่ถูกเปิดออก เสียงรองเท้ากระทบพื้นแกรนิตโต้ ทันทีที่พวกเราได้ยินก็แน่นิ่งไป มองหน้ากันแต่ไม่มีใครกล้าเคลื่อนไหว คุณกรกับม๊ากลับมาแล้ว
ไม่อยากยอมรับแต่นี่มันรู้สึกดี
เสียงรถยนต์ดับเครื่อง เสียงประตูบานเลื่อนที่ถูกเปิดออก เสียงรองเท้ากระทบพื้นแกรนิตโต้ ทันทีที่พวกเราได้ยินก็แน่นิ่งไป มองหน้ากันแต่ไม่มีใครกล้าเคลื่อนไหว คุณกรกับม๊ากลับมาแล้ว
“จอม อยู่ไหนลูก”
“มาช่วยม๊าเก็บของหน่อยเร็ว”
ผมพยายามขยับตัวออกแต่อีกฝ่ายกลับยังคงกอดผมเอาไว้แน่น
“พี่เดียว”
“ชู่ว”
“พี่ดะ..เดียว!”
เดี๋ยวก่อน ไอ้ชู่วนั้นมันมันอะไร
แล้วขยับสะโพกทำไม แล้ว…โอ้ยย อือออออ ให้ตายเถอะ ให้ตายเถอะ
อย่า ไอ้บ้า ไอ้แป๊ะ ไอ้ตาขีด ไอ้ ไอ้! อือออออออ
ไม่อยากจะเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อเลย ผมกำลังมีเซ็กส์กับพี่ชาย ในขณะที่พ่อกับแม่อยู่ข้างล่าง ไม่อยากจะเชื่อเลย
“เบาๆ เดี๋ยวเขาได้ยิน”
“อ่ะ!”
“บอกว่าเบาๆไงจอม”
“พี่ดะ..อือ”
จู่ๆก็โดนปิดปาก ผมพยายามใช้แรงที่มีฟาดไปที่ต้นแขน
แต่ฟาดทีนึงก็โดนพี่มันกระแทกกลับมาทีนึง ฟาดทีนึงก็กระแทกกลับมาทีนึง
ฟาดทีนึงก็กระแทกกลับมาทีนึง พอไม่ฟาดก็กระแทกกลับมาหลายที ไอ้บ้า เวลาแบบนี้ยังมายิ้มชอบใจ
“ปล่อยนะ” ความพยายามส่งเสียงเป็นผลแม้จะถูกมือหนาปิดปากเอาไว้
“จะปล่อยได้ไง ขาเราเกี่ยวแน่นขนาดนี้”
เถียงไม่ออก
กิจกรรมเข้าจังหวะของเราช้าลง
หยุดบ้างขยับบ้างเพื่อคอยฟังเสียงที่อยู่นอกห้อง
เมื่อแน่ใจว่าเสียงปิดประตูดังขึ้นที่ห้องนอนใหญ่
เป็นสัญญาณว่าคุณกรกับม๊าเข้าห้องไปแล้ว เราก็เริ่มกลับมาเข้าจังหวะกันเร็วขึ้น
ลอนหน้าท้องที่เกร็งแน่นตอนขยับเข้าออก
ใบหน้าเหยเกกับเสียงคำรามทุ่มต่ำ เหงื่อที่ไหลตามตัว และเพดานห้องนอนสีขาว
ผ้าปูที่นอนที่ถูกจิกจนยับ และความตื่นเต้นเมื่อสักครู่ - เสียวจะตายอยู่แล้ว
ด้านบนถูกปิดด้วยปากด้านล่างถูกปิดด้วย…เมื่อถูกสองมือบีบเน้นที่สะโพก แรงกระแทกที่เริ่มถี่
เสียงหายใจที่เร่งจังหวะ ก็เริ่มรู้แล้วว่าบทรักบทนี้กำลังจะจบลง
“เอาออกมานะ”
“ทำไม กลัวท้องหรอ”
“จะ..บ้าหรอ”
“มีลูกกับพี่มั้ยล่ะ”
ผมฟาดเข้าไปที่ต้นแขนเต็มแรง
แต่สีหน้าที่ได้กลับมาคือความพอใจ กวนประสาทยันวินาทีสุดท้าย
“แม่ง ไม่ไหวแล้ววะจอม”
ตัวผมสั่นสะเทือนตอนที่พี่มันกดสะโพกเข้ามารอบสุดท้าย รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ผ่านเข้ามา เรากอดกัน กอดกันแค่นั้นแหละ
แม้จะเก้ๆกังๆแต่ก็กอดกัน พอความอยากหมดลง ความรู้สึกผิดมันแล่นเข้าสู่สมองทันที ผมพยายามเอาตัวออกจากพันธนาการ แม้ร่างกายอีกฝ่ายจะหนักกว่าแต่เมื่อเสร็จกิจแล้วก็เหลือเพียงร่างที่อ่อนยวบ
“มึงยังไม่เสร็จเลย”
ก็จริง แต่เพราะอะไรไม่รู้
มันไม่ได้น่าสบายใจพอจะปลดปล่อย รู้สึกดีน่ะใช่ แต่ไม่ดีน่ะยิ่งกว่า
“เดี๋ยวจอมจัดการเอง”
“โด่เด่แบบนั้นอะนะ”
“ยุ่งหน่า”
“ปิดทำไม เห็นหมดแล้ว”
พี่มันคว้าแขนผมเอาไว้แม้จะนอนอยู่บนเตียง ไม่อยากเชื่อว่าหลังจากออกแรงไปขนาดนั้นพี่มันยังสามารถดึงผมให้จมหายลงไปในผ้าห่มหนานุ่ม คราวนี้พี่มันไม่เหลือเสื้อผ้าให้เกะกะ ชัดเจนว่าคราวนี้ตั้งใจไม่ใช่แค่รีบร้อน พร้อมก่อความผิดเต็มประตู ผมอยากจะกล่าวโทษอดัม สมิทธิ์ให้ตัวเองสบายใจ แต่สุดท้ายมันไม่ใช่เพราะมือที่มองไม่เห็น แต่เป็นมือผมเองที่จะถอดเสื้อออกแล้วโยนลงบนพื้น
3
สำหรับผมแล้วจอมไม่ใช่เด็กดีอะไรขนาดนั้นหรอก จอมมันเป็นเด็กอวดดีต่างหาก
ชอบทำเป็นจัดการทุกอย่างได้ มันก็ทำได้แค่บางอย่างที่ไม่เกินตัว ไอ้ที่เกินตัวมันก็ไม่ไหวหรอก
อย่างเช่นของอยู่ข้างในตัวมันตอนนี้เป็นต้น ไม่ไหวก็ชอบทำเป็นไหว แหน่ะ
ทำหน้าค้อนมาอีก ใช้ไม่ได้ๆ
“อื้อ!”
“เสียวมั้ย”
“บ้า”
เนี่ย เสียวก็บอกว่าเสียว จะอวดดีไปทำไม
หน้าแดงก่ำ ผมเปียกชุ่ม เหงื่อผุดขึ้นมาตามตัว
ผิวขาวๆที่เริ่มแดงเพราะบีบเล่นมากไปหน่อย เพราะแม่งชอบกินไมโลแน่ๆ
ไอ้ไขมันพวกนี้มันถึงเกาะตามตัว คงต้องนวดช่วยลดกระชับแล้ว
ผมไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชาย
แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยลองมีอะไรกับผู้ชาย
มันก็ไม่ได้แย่นักแต่ก็ไม่ได้น่าประทับใจ
เพราะต้องเตรียมตัวนานจนบางทีก็พาลหมดอารมณ์เอาดื้อๆ แต่ไอ้จอมมันต่างออกไป
บีบตรงไหนก็แน่นติดมือ หน้าตาอวดดีแต่พอกระแทกทีสองทีก็อ่อนยวบ
เสียงอื้อๆอ่าๆแบบพยายามไม่ให้ใครได้ยินก็ยิ่งกระตุ้นตัวผม ของดีอยู่ใกล้ตัวขนาดนี้
วันนี้ไม่นอนแม่งล่ะ
“พี่เดียว จอมจะไม่ไหวแล้ว”
ไม่สน ผมมีภารกิจที่ต้องทำ
ช่วงล่างกำลังต้องออกแรง ไม่อยากมาตอบคำถามใคร
“พี่เดียว อืออ พอก่อน”
เหมือนได้ยินเสียงบ่นอะไรงุ้งงิ้งๆ
ช่างมันไปก่อนละกัน
“พี่เดียว…อือ”
ความอดทนเป็นสิ่งที่ดียกเว้นตอนนี้เวลาอยู่บนเตียง
นอกจากชอบเก็บเอานู้นเอานี่ไปคิดมากยังชอบเก็บอารมณ์อีก แค่ปล่อยให้ตัวเองสบายตัว
จะฝืนทำไม ผมล่ะไม่เข้าใจจอมมันจริงๆ
“ไม่ไหวแล้ว..พี่เดียว”
“อื้อ”
ภารกิจสำเร็จไปด้วยดี
บัดนี้น้องจอมได้สบายตัวแล้ว จอมมันหอบแฮ่กๆ เอามือมาปิดหน้า
ไม่รู้ว่าเขินอะไรนักหนาปิดหน้ามันก็เห็นหมดอยู่ดี ผมพลิกตัวไปนอนลงด้านข้าง จอมมันหยิบทูชชู่มาเช็ดๆ แม้อากาศจะร้อนแต่ก็เลือกที่จะดึงผ้าห่ม เออ ผ้าห่มอยู่ไหนวะ อ่อ ตรงพื้น
ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างพวกเราสองคน นอนมองจอมมันหายใจรวยรินก่อนที่ผล่อยหลับไป
คืนนั้นผมฝัน
ในภวังค์จอมกับผมเจอกันที่งานหนังสั้นที่คณะตอนผมปีสอง ผมยังไม่ได้ทำหนังเป็นเรื่องเป็นราว
จอมไม่ได้ประทับใจอะไรผม เรานั่งข้างกันเลยชวนกันคุยตามประสาคนอัธยาสัยดี เด็กปี 1 เอกโฆษณากับเด็กปี 2 เอกภาพยนตร์ พี่เดียวที่ไม่ใช่พี่ชายแต่เป็นพี่ในแบบคนอายุมากกว่า
น้องจอมที่ไม่ใช่น้องชายแต่เป็นคำเรียกคนที่อายุน้อยกว่า หนังที่ฉายเป็น LaLaLand แปลกที่ฉายวนแค่ฉากตอนจบของมิอา ในห้องมืดมิดสีดำไม่มีใครนอกจากเราสองคน
ในฝันเราเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้อง เป็นแค่นั้นจริงๆ ไม่รู้ว่านี่คือฝันประเภทไหน
ดีหรือร้าย ผมว่ามันร้ายเพราะแม้แต่ในฝันเราก็ยังไม่รักกัน
ไม่รู้ว่าตื่นมาเจอกับความที่รักไม่ได้กับหลับอยู่กับความฝันที่ไม่ได้รัก
อันไหนมันเจ็บปวดกว่ากัน
…………
เช้าวันถัดมาจอมมันตื่นเช้าด้วยความที่เป็นวันจันทร์ต้องไปฝึกงาน
วันนี้อากาศดีไม่ได้ร้อนเหมือนเมื่อวานแต่ที่ไม่ดีคงเพราะจอมตีมึน ตอนเช้าพยายามจะเข้าไปคุยแต่เหมือนจะถูกเว้นระยะแบบโคตรแห่งความชัดเจน พอจะกวนตีนอยากคุยเรื่องเมื่อวานก็เปลี่ยนเรื่องดื้อๆ
หน้าไม่มองกันเลย กินขนมปังหยับๆแล้วก็พุ่งตัวออกจากบ้าน
มารู้ตัวอีกทีคือตอนเย็นแม่งก็ไม่กลับแล้ว บอกว่าไปเช่าคอนโดอยู่ซะงั้น
หลบหน้า
ผู้ชายแบบหนึ่งเดียวไม่เคยโดนฟันแล้วทิ้ง
นี่เป็นครั้งแรก ประสบการณ์สุดแสนแปลกใหม่จากน้องชายตัวดี
ให้เดาว่ามันก็เคยฟันใครแล้วทิ้งเหมือนกัน
เพราะมันน่าจะรู้ว่าทิ้งคนในครอบครัวไม่ได้
พูดแล้วก็เหี้ยเหลือเกิน
เอากับน้องตัวเอง
หมู่มวลความอึดอัดถาโถมเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว
คิดว่าเข้าใกล้แต่กลายเป็นทำให้มันหนีไปไกล
ทิ้งให้คืนวันอทิตย์ที่แสนเร้าร้อนเป็นเพียงภาพสีจางๆ เสียงหวานหูเป็นแค่คำโกหก
การกอดก่ายที่เหมือนกับหมอกควัน ทุกอย่างเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นจริง ไม่มีหลักฐาน
ไม่มีคำยืนยัน ไม่มีอะไรเลย
------------------
TALK
------------------
#พี่คนนี้ดีที่หนึ่ง
เหตุการณ์นี้คือหลังจากตอนที่ 14 และก่อนตอนที่ 15 นะคะ
ใครอ่านจบแล้วอยากเม้นอยากกรี้ด เราพร้อมรับฟังค่ะ 555
ทางกลับ
V
V
บ้ามากเขินจนเป็นบ้าแล้ว
ตอบลบ